Dariusz Kosińsk profesori z Katedry Performatyki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego otrzymał przyznawaną przez Uniwersytet Marii Curie - Skłodowskiej w Lublinie Nagrodę im. Jerzego Giedroycia za książkę "Teatra polskie. Historie". Nagrodę wręczył laureatowi we wtorek rektor UMCS prof. Stanisław Michałowski podczas inauguracji 69. roku akademickiego lubelskiej Uczelni. Nagroda naukowa im. Jerzego Giedroycia, ustanowiona przez Senat UMCS w wysokości 20 tys. zł przyznawana jest od 2001 r. za badania nad dziedzictwem paryskiej "Kultury" lub za twórczą kontynuację przesłania Jerzego Giedroycia w dziedzinie nauki. W tym roku Kapituła Nagrody spośród siedmiu nominowanych prac wybrała jako najlepszą książkę prof. Dariusza Kosińskiego, która prezentuje historię polskich działań przedstawieniowych od średniowiecza po współczesność.
- Teatra polskie rozumie autor jako ogół praktyk, które zostały rozpoznane i wykorzystane w sposób znaczący dla kształtowania życia zbiorowości i jednostek. Przyjmując tak szeroką perspektywę, prof. Kosiński obejmuje oglądem nie tylko działalność stricte teatralną, ale również ceremonie, manifestacje, obchody rocznicowe, widowiska i rytuały - powiedziała sekretarz Kapituły Nagrody im. Jerzego Giedroycia prof. Iwona Hofman.
W nagrodzonej publikacji teatr rozumiany jest jako wydarzenie społeczne, performatywne, które zależy w takim samym stopniu od jego twórców jak od publiczności.
W książce równolegle opowiadana jest historia teatru świąt, teatru przemiany, teatru władzy, teatru narodowego, teatru kulturalnego miasta.
(źródło: naukawpolsce.pap.pl)
Prof. dr hab. Dariusz Kosiński jest profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Performatyki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku. W latach 2005–2008 kierował projektem badawczym „Polskie piśmiennictwo teatralne XIX wieku", którego efektem jest między innymi redagowana przez niego seria o tej samej nazwie. Od kilku lat prowadzi badania nad swoistością polskiej tradycji teatralnej i performatywnej, czego efektem są książki Polski teatr przemiany (Wrocław 2007) oraz Teatra polskie. Historie(Warszawa 2010). Z tymi zainteresowaniami związane są poniekąd jego badania nad twórczością Jerzego Grotowskiego (Grotowski. Przewodnik, Wrocław 2009), realizowane także w ramach pracy w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, którego dyrektorem programowym jest od roku 2010. Zajmuje się także interpretacją dramatu (m.in. książka Sceny z życia dramatu, Kraków 2004) i działalnością edytorską (m.in. wspólnie z Ireneuszem Guszpitem wydawał pisma teatralne Juliusza Osterwy. Jest autorem i współautorem kilku publikacji popularyzatorskich (Słownik postaci dramatycznych, Kraków 1999;Słownik wiedzy o teatrze, Bielsko-Biała 2005; Słownik teatru, Kraków 2006). Współpracuje jako krytyk i eseista z miesięcznikiem „Dialog"; należy też do jego Rady Naukowej. Jest też członkiem Rady Naukowej Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W 2011 roku za książkę „Teatra polskie. Historie" został uhonorowany Nagrodą Znaku i Hestii im ks. Józefa Tischnera w kategorii publicystyki lub eseistyki na tematy społeczne.
"Teatra polskie. Historie" to niezwykła książka prezentująca historię polskich działań przedstawieniowych od przełomu X i XI wieku do współczesności. Autor zgodnie z najnowszymi nurtami światowej teatrologii rozumie teatr performatywnie, jako wydarzenie społeczne, które zależy w takim samym stopniu od jego twórców, co od każdorazowo gromadzącej się publiczności. Przyjmując tak szeroką perspektywę, obejmuje oglądem nie tylko działalność stricte teatralną, ale również ceremonie, manifestacje, obchody rocznicowe, widowiska i rytuały. Pięć równoległych historii: o teatrze świąt, teatrze przemiany, teatrze władzy, teatrze narodowym oraz teatrze kulturalnego miasta tworzy ciekawą opowieść o kulturze polskiej ze szczególnym uwzględnieniem jej aspektów widowiskowych.